Laika, 3 de novembro de 1957 |
Na porta da miña memoria, a beleza de moitas lembranzas é a de quedaren suspendidas no aire, como se fosen borrarse para sempre. Pero a beleza doutras é a de apareceren nítidas, en toda a súa plenitude, igual de plenas e intensas que os feitos que se gravaron en min. Hai momentos que lembro porque os vivín, porque os meus sentidos estaban á espreita ou porque se puxeron en garda de golpe cando a realidade –a miña realidade- estourou diante do meu corpo e o cerebro atrapounos igual que a lava volcánica atrapa un insecto.
Outros recordos aparecen tremendo como indecisos fantasmas, imprecisos entre a néboa, a piques de desaparecer para sempre nalgún punto do meu corpo, ou do espazo, do que non son consciente. Eu estou segura de que moitos destes recordos imprecisos non son meus. Son lembranzas doutras persoas que, por algunha razón, pasaron a formar parte da miña memoria.
Ocórreme, por exemplo, coa cadela Laika e a súa viaxe ó espazo no Sputnik 2. Sei que ese recordo non pode ser meu porque o 3 de novembro de 1957 eu aínda non nacera. Eu nacín exactamente cinco anos despois, unha húmida tarde de novembro cando o meu pai chegaba de traballar. Podo, é curioso, lembrar o meu nacemento, os movementos da comadroa e a presenza de toda a familia a rebulir pola casa. Pero sei que se o lembro é polos relatos que co tempo me fixeron mamá, papá e mais o meu irmán máis vello.
Cando penso en Laika vénseme á cabeza a noite en que os rusos a enviaron ó espazo. Era o primeiro ser vivo que tripulaba unha nave espacial. Atárona con correas e, dende a terra, vían como manipulaba os mandos e como servía a comida. Era magnífico. Papá, a noite do lanzamento, fíxonos saír a todos a mirar o ceo. Era una noite fría e mamá botoulle ó meu irmán polo lombo unha vella zamarra de coiro. Meu irmán estaba alporizado e esperaba que de pronto atravesase o ceo unha luz especial, unha estrela distinta ás demais. Estabamos en silencio, asombrados de que unha cadeliña, soa alá arriba no espazo, andase dando voltas á Terra cada noventa minutos.
Lémbrome presente naquela escena aínda que non sabería onde localizarme. Quizais só existía, cinco anos antes de nacer, no desexo de meus pais de que algún día nacese. Pero, con todo, aínda que sei que esta lembranza non pode ser miña, recordo dunha forma imprecisa que meu irmán, debaixo da zamarra, vestía unha camisa de flanela e un xersei azul de la. Lembro tamén, como se ese sabor me viñese mesmo dende a creación do planeta, que esa noite cearamos peixe fritido e cachelos cocidos con loureiro. Rebóleme na memoria, ás veces, como unha avelaíña esa inexplicable lembranza.
Ó día seguinte, soubemos que Laika morrera. E Laika chamáronse case todos os cans que tivemos na familia.
Non hai moito, o meu irmán amosoume uns selos que acababa de mercar. Eran dous selos rumanos emitidos no ano 1957 coa espelida cabeza de Laika estampada neles. O meu irmán contoume que lembraba perfectamente a noite do 3 de novembro de 1957. Que saíra mirar o ceo con papá e con mamá; que mamá lle botara por riba unha zamarra de coiro que fora do avó e que el vestía unha camisa de flanela e un xersei azul. Incluso lembraba que esa noite cearan peixe fritido e cachelos cocidos con loureiro. Era o seu primeiro recordo importante, era o principio da súa memoria histórica.
O primeiro recordo importante do meu irmán maior, supoño que a forza de repetirmo cando eramos pequenos, pasou tamén a formar parte de min. Por iso me pregunto ás veces se as miñas lembranzas estarán feitas só do que os meus sentidos percibiron ou se tamén se alimentaron das imaxes e das experiencias doutras persoas. E, incluso, se os mesmos soños me quedaron tan gravados na memoria que chego a confundilos coa realidade.
Anxos Sumai [correo] |
|
