Grace Kelly, 14 de setembro de 1982 |
O 14 de setembro de 1982 Grace Kelly morreu nun accidente de coche. Souben da súa morte nunha carnicería ó lado da casa na que vivía daquela, nunha pequena rúa lousada e angosta. Cando entrei, como me ocorría sempre, o cheiro húmido e adozado da carne produciume unha lixeira náusea. A carniceira estaba inqueda esa mañá e, no tempo que eu botei alí, estendía o xornal ante os clientes, manchando cos dedos suxos o rostro da súa querida princesa-actriz que aparecía fotografada na portada.
Dáballe pena a súa morte, estaba compunxida e maldicía e xuraba contra toda a real familia monegasca, mentres manexaba o coitelo cunha inquedante torpeza. O enorme coitelo caía sobre a carne coa intención de cortarlle o pescozo á princesa Estefanía que, segundo ela, era unha filla de Satanás. Non había nada glamuroso naquela escena, nada enigmático nin frío nos xestos da muller cando poñía os dedos sobre a fotografía da morta e deixaba pequenos fragmentos de carne e de ósos sobre as meixelas
descoloridas. Non había nada que tivese que ver coa imaxe da princesa-actriz desde que comezaramos a vela no cine, hierática e distante, ata que se converteu na gordecha matrona en carnes e co rostro enmarcado na grosa trenza loura coa que a veriamos nos últimos anos da súa vida. O xornal quedou sobre o mostrador aberto na noticia do accidente, no rostro radiante da princesa, mentres as moscas revoaban sobre as pegadas que deixara a carniceira sobre o papel. Eu marchei e seguín coa miña vida. O accidente na curva da Costa Azul francesa perdéuseme nalgunha revolta da memoria.
Ou iso cría, porque me parece que foi ese día cando a trenza de Grace Kelly adquiriu unha consistencia carnosa nos meus recordos. Carnosa e comestible, non sabería dicir se coa luxoriosa gula dunha resta de chourizos ou coa casta dozura dunha ensaimada. Ás veces lémbrome dela e, co tempo, vénseme á cabeza enleada nun inesperado agarimo, como se tivesemos compartido vida e afecto.
Cando regreso a esa rúa, por exemplo, a esa rúa lousada e estreita onde as vellas casas se derruban esgotadas unhas sobre as outras, náceme unha caste de tenrura e axiña o rostro de Grace Kelly, alumado cunha luz branca e alegre, ocúpame a cabeza. Pero non é o rostro inmortal que nos enfeitizou en Mogambo ou en Crimen perfecto, coa súa beleza fría, casta e remota. Non é esa a muller que acode ós meus recordos cun sorriso pleno e rebordante, senón a outra, a muller efémera, a muller madura na que intúo a suor baixo os peitos caídos ou recoñezo os accidentes emocionais que lle desfiguraron a curva da cintura. Non podo vela se non é así, non podo lembrala se non é pletórica na festa da carne na que a miña carniceira me anunciou a súa morte. Non podo vela se non é coroada con esa trenza loura, como unha raíña de carne e óso. Tamén é certo que a comida sempre espertou en min unha tenrura moi especial.
O curioso é que, por moito que o intente, non son quen de lembrar a cara da carniceira. E con ela si que compartín, durante anos, o afecto que nos naceu xa a primeira vez que me vendeu un raquítico bisté de porco. O meu presuposto de entón non daba para máis e ela, sabéndoo, regaloume media ducia de chourizos.
Anxos Sumai [correo]
|
|
