Kursk, 12 de agosto de 2000 |
Hai lembranzas que cando te asaltan nunca chegan soas. Traen detrás, como a locomotora dun tren, vagóns cargados de pasado. Ocórreme, por exemplo, se penso nun golfiño. Se penso nun golfiño a xogar no medio da ría vénme ó acordo un mar especialmente gris e, despois, chega a prata vella do acendedor do meu avó, e despois unha tarde en Bos Aires e, detrás, o mar metálico e gris e, de novo, a cabeza do golfiño. Se o último vagón fose a imaxe do gran peixe saltando no medio da ría, a restra de lembranzas teríame deixado unha agradable sensación na medula dos ósos. O malo é que o tren sempre trae unha derradeira sorpresa e, de pronto, guíndame no colo un submarino ruso cheo de soldados. O cerebro é un fillo de puta, acabo pensando mentres intento arredar de min as caras descompostas dos 118 mariñeiros afogados dentro do Kursk, aínda que en realidade o que quero escorrentar é o pánico ós lugares pechados e cheos de auga.
Nunca fun quen de subir a un barco, nin de meterme nunha bañeira acugulada de auga. Temo os pozos como temo calquera lugar que poida enlearme, apreixarme. Temo a auga. Cando chove durante días seguidos acabo sentindo unha dolorosa picada nos pulmóns, o impacto dunha pedra no cristal do acuario. Cando chove, cando a auga me rodea, gustaríame ser un peixe enorme, grande e forte coma un submarino. Sentiría claustrofobia no medio do océano se fose un peixe acoirazado? Seguro que tamén.
O Kursk afundiu o 12 de agosto do ano 2000. Eu vino nas noticias da noite, na tele, mentres agardaba que un polo recheo de mazás e pexegos se asase lento no forno. Tiña convidados a cear. Era sábado, un sábado tranquilo e certamente apracible. A tarde non fora especialmente calorosa e paseina no xardín, arrincando as flores mortas das roseiras. Cando escoitei a información do Kursk intentei cambiar de canal. Non era cuestión de pasar así, ousada e esperando permaner impune, por diante do medo, aínda que o medo acontecese a milleiros de quilómetros de distancia. Pero o meu cerebro, o meu asasino, quixo saber máis cousas e máis e máis da traxedia. Sobre todo cousas como cantos soldados morrerían afogados porque os equipos de rescate non podían chegar onda eles. Estaban atrapados como peixes dentro dun acuario sen auga. Víaos coas bocas abertas intentando morder o derradeiro átomo de osíxeno para prolongar a vida un segundo máis. Respiraban contra as ventás da miña cociña, porque fóra da casa a auga alagara o xardín e gateaba pola parede agarrada ás ponlas floridas das buganvilias. E iso que nin sequera chovía.
Soou o timbre e o meu cerebro dicidiu agocharse para que ninguén vise os seus sutís métodos de tortura. Puxen en práctica os exercicios antipánico que me ensinara un terapeuta e abrín a porta. Eran os meus convidados. Pedinlles que me esperasen no xardín, que ceariamos ó fresco da noite. Cheiraba xa a polo asado.
Cando quedei soa na cociña mandei á merda ó meu cerebro. Non foi unha boa idea, porque de súpeto vinme cun coitelo na man a piques de abrir en canal o polo para rescatar os mariñeiros rusos que afogaban dentro do Kursk. Respirei e decidín que o mellor sería pedirlle unha tregua, por favor, e ofrecerlle o sono para torturarme con pesadelos en que alguén me encerraba nun saco e me tiraba a un río, como un cadeliño ou un gato acabado de nacer.
Aceptou o trato. Deixou que me divertise cos amigos. Deixoume respirar o aire fresco e húmido do xardín. Só se asomou un pouco, só un pouco, con esa risiña cínica dos torturadores, cando tiven que trinchar o polo e as mazás e os pexegos volveron berrar desesperados. Por sorte os meus amigos falaban, como non, do afundimento do Kursk e non chegaron a reparar no meu pánico.
Pasaron seis anos dende entón e aínda non podo quedar na casa cando chove. Dedícome a pasear pola cidade e intento convencer os amigos de que me encanta a chuvia. Non volvín asar un polo recheo e, se vexo a cabeza dun golfiño, o meu malvado cerebro éncheme as mans co aloumiño frío e metálico dun submarino morto.
Anxos Sumai [correo] |
|
