 |
Merquei unha cámara de fotos desas antigas, con carrete. Unha cámara fácil de manexar, que só precisa un xesto básico, un pestanexo, para atrapar o que ven os ollos. No momento de pulsalo, o disparador fai un ruidiño, un leve estalo como se o fotografado se desprendese do contorno e caese ó chan. Dende hai un tempo quero facer fotos para tocalas coas mans, luxalas coa substancia da vida e, por fin, gardalas nunha gran caixa que teño a propósito na memoria para elas. Antes podía fotografar cos ollos, abrir e pechar as pálpebras e gravar un momento, un lugar, unha voz. Agora éme difícil fotografar desa maneira e por iso decidín mercar a cámara e por iso, tamén, me acordei de Blade Runner. E dos replicantes que se agarraban ás fotografías como columnas que lles daban consistencia biográfica. Rachael por exemplo, a fermosa e serena replicante Rachael, dunha foto quitou unha nai e dun medo alleo naceulle a ela o medo ás arañas.
Hai anos que vin a película por primeira vez. Foi nun cine de Pontevedra en 1989, moito despois da súa estrea. Agora ó relembrala sinto un respecto reverente como se a distópica cidade de Los Ángeles no ano 2019 se me erguese arredor coa gravidade dunha gran catedral. A cidade dos Blade runner e dos replicantes levántase vertical e dourada, acariñada pola chuvia, amolecida nunha atmosfera mesta e contaminada. Véxoa vermella sobre o a noite negra, co lume a estourar na chemineas que procuran a vertixe do ceo. Véxoa laranxa e dourada, co turbio sol a caer sobre o edificio da Tyrell Corporation, evocado como unha inmensa pirámide truncada. Nese morno colorido de amarelos e ouros, como nun retablo barroco, aniña a chuvia e emerxe a cidade sobre a materia da memoria onírica.
A auga, que lembro presente en toda a película, vénseme ó acordo coa cor das caldeiras ardendo. Lémbroa cálida, agradable como un baño quente onde maceran rosas vermellas e ascuas incandescentes. A cidade é de lume, de aire e de auga pero non recordo ter visto a terra por ningures. Existiría, si, pero a moitos metros por debaixo da xente que caía en fervenzas sobre as rúas enlamadas. Os habitantes, permanentemente mollados, esvaran como seres acuáticos. Fuman, fabrican xoguetes e ollos, son expertos en enxeñería xenética, comen, mercan bebidas clandestinas e descoñecen a telefonía móbil. Temen a morte. E temen ós Nexus 6.
A min gustábanme os Nexus 6. Os replicantes eran deuses e iso inspirábame fascinación. Eran perdedores e iso inspirábame tenrura. Buscaban ó seu creador para facerlle as mesmas preguntas que os humanos nos fixemos durante milleiros de anos. Non querían morrer. Tamén eles, como os seus cazadores, temían a morte. A morte levaría canda ela, nun derradeiro alento, a súas marabillosas lembranzas, as naves en chamas alén de Orión, os raios C na escuridade preto da porta de Tannhäuser e mesmo a posibilidade de amar e esa feble dor mortella que os afectos perdidos deixan arredor do corazón. “Todos eses momentos perderanse no tempo como bágoas na chuvia”, foi o que dixo o Nexus 6 Roy Batty antes de morrer e foi por iso, e non porque tivese a beleza de Rutger Hauer, polo que lle fixen unha foto cos ollos e o gardei na miña gran caixa de imaxes para non esquecer. O maxestoso Roy Batty, fabricado pola Tyrell Corp. no ano 2016, morría acariñado pola chuvia coma un meniño ó que a súa nai lava, amorosa, nunha bañeira de cinc.
No aire convulsionado polos partos das chemineas e pola velocidade dos coches voadores, todo era denso como o caldo xenésico no que burbulla a vida. Todo era calmo e, asemade, violento como os ambiguos pesadelos nos que agora, case vinte anos despois, agroma a violencia dos días que pasan e amolece a calma dos instantes que quedan. Agora, con esta cámara de fotos que acabo de mercar, gustaríame fotografar a memoria e, de paso, as ovellas eléctricas que roldan os soños dos androides.
Anxos Sumai[correo] |
|
