Hortensia, 4 de outubro de 1984 |
Houbo un momento de beleza perfecta, un segundo no que o primeiro refollón de vento apagou as luces e levou voando ós nenos que xogaban diante da casa. Mamá e mais estabamos acobadadas no peitoril da cociña mirando pola ventá que daba ó sur, esperando a chegada do vendaval. Mamá rezaba unha marabillosa oración que, á maneira dun mantra, nos tranquilizaba os días de vento, chuvia e treboada. Rezaba baixiño besbellando á beira do meu oído e eu, protexida detrás dos cristais e arrolada pola súa voz, gozaba daquela tibia delicia como dun caldo quente de galiña. Mamá preocupábase polos nenos, pero os nenos ignoraban as súas advertencias e xogaban despreocupados ás agochadiñas. Todo estaba en calma, pero todo empezou a escurecer. Era como o principio dun eclipse de sol. Os paxaros calaron, os cans calaron, os nenos saíron dos seus agochos e xuntáronse asustados diante da casa. Mamá e mais eu miramos a figueira, despois as maceiras, despois os carballos que cerraban a horta e nada se movía. Ata que algo se moveu. Un ruído que parecía saír dunha enorme buguina acambou a figueira e as ponlas, ateigadas de figos, bicaron o chan. Parecía de goma. Mamá rezou máis alto e máis á presa. Foi entón, con aquel primeiro refacho, cando marchou a luz e os nenos pasaron voando por diante da ventá da cociña.
Saímos na súa procura. Eran catro e estaban zapateados ó pé do portal. Só Rebeca, unha nena fraca e esguía, se mantiña de pé, como se o vento lle pasase a través das costelas. Agarrouse ás pernas de mamá e non paraba de preguntarlle se aquilo era a fin do mundo. Entre o primeiro refollón e o segundo, houbo unha breve tregua que nos permitiu colocar os nenos en posición vertical e preguntarlle a Rebeca de onde sacara semellante parvada. Rebeca, sinalando ó resto dos nenos, dicía que eles lle dixeran que pola noite chegaría a fin do mundo e que se chamaba Hortensia. Por sorte para mamá e para min, quen chegaron foron unhas nais acoirazadas contra todo mal que repartiron inxustas labazadas nas fazulas asustadas dos seus fillos.
Os nenos marcharon pero a luz non volveu. Chegou papá e meteu no curral a vella vespa que tusía fume tóxico. Papá, antes de entrar na cociña, percorreu o curral para asegurarse de que os animais estaban acomodados e que as achas non ían saír voando por moito que a fin do mundo se manifestase na furia do vento. Entrou na casa empurrado por un novo refacho de aire. Mamá e mais eu estabamos na cociña. Na cociña, á luz dunha vela, mamá espelicaba patacas e eu escollía verdura
Esa noite, aínda que eu xa levaba dous anos de estudante universitaria e devecía por saír da aldea para instalarme en Santiago, non quixen separarme dos meus pais. Era a primeira noite despois do verán en que mamá prendía o lume na cociña de ferro e iamos cear a primeira colleita de nabizas. A pregunta da nena Rebeca, inocente pero convencida, ocupaba o espazo que non conseguían iluminar as muxicas de aceite: nas sombras de dentro e na escuridade de fóra había un territorio difuso onde a fin do mundo era unha posibilidade temida e, tamén, desexada. O vento, que lambía as paredes como unha vaca furiosa e zugaba o lume polo bico da cheminea, facía da casa un niño confortable. Deitámonos ás escuras, a chuvia a bater nos cristais e a alagar as leiras. O vento a arrincar árbores e a derramar tellas e paus da luz.
Pasou tempo dende o Hortensia. A lembranza podería pertencer a calquera outro vendaval, a calquera momento en que o vento nos sacudiu coa tráxica convicción da volatilidade da vida; a calquera momento en que, despois do temporal, o sol asomou dourado sobre a enfermiza nostalxia dos acubillos. Podía ser a lembranza de calquera vendaval pasado ou futuro: só o medo da nena Rebeca á fin do mundo o fixo único.
Anxos Sumai [correo] |
|
