 |
Cando tiña doce anos o meu pai, que botara a vida embarcado, decidiu investir os cartos aforrados nun pequeno taller de coches na cidade. Deixamos a aldea e trasladámonos atemorizados pero arrastrados pola ousadía de papá, que dicía non temer nin sequera a derrota, a un piso alugado nun barrio que a mamá lle encantou, porque os veciños plantaban verdura nos xardíns e tiñan galiñas. Os venres, cando papá saía de traballar, faciamos trinta quilómetros de volta á aldea, todos amoreados dentro do pequeno dauphine verde, incluso o avó case moribundo que consentira en trasladarse con nós á cidade.
Estabamos a mediados dos setenta, xusto en 1975. Foi daquela cando entrei no Pink Club e escoitei por vez primeira, e a todo volume, Wish you where here. O Pink Club chamábase así porque o dono adoraba os Pink Floyd e estaba no baixo do edificio onde viviamos. Tiña un gran letreiro de neón que polas noites se iluminaba e tinxía de rosa o meu cuarto. O gran letreiro de neón poñía: “Pink Club. Sala de xogos” e alí dentro marabillábame coas primeiras máquinas de marcianos. Tamén era bar e cafetería e, polas noites, baixaba a intensidade da luz e convertíase en discoteca. Nos sofás, tapizados en tea de pana, botaban as tardes moitos alumnos do instituto que lataban as clases para bicarse, fumar e beber cervexa, arrolados pola música do grupo inglés. Alí, e excitada polo ritmo do Wish you were here, fumei por vez primeira, alí tusín e vomitei o meu primeiro cigarro. E iso que só tiña doce anos. E iso que nin sequera estaba no instituto senón que estudaba nun colexio de monxas e aínda vestía aquel estúpido uniforme: un pichi gris cunha camisa branca, zapatos negros, medias brancas que me cubrían ata os xeonllos e das que penduraban dous pompóns que porfiaban en lembrarme que seguía sendo unha meniña.
Cando volvía do colexio entraba no salón de xogos onde Arturo, o meu irmán máis vello, fumaba un par de cigarros antes de subir á casa. Entretíñame coas carpetas dos discos, que o dono do Pink Club me deixaba mirar porque nalgún momento presumín de saber inglés e de que podía traducir as cancións que a el lle gustaban.
Eu estudara inglés ó mesmo tempo que Arturo. Os meus pais permitiran ese gran luxo. Papá, que percorrera medio mundo, estaba empeñado en que aprendésemos idiomas. Para el os idiomas tiñan a mesma utilidade que o karate ou o boxeo: era a mellor técnica de defensa persoal que coñecía. Mercounos un curso de inglés por correspondecia. Entón, estudar un idioma por correspondencia era unha estupidez, porque ninguén che ensinaba a pronunciar as palabras e só chegamos a entender un pouco inglés cando o liamos. E iso era o que eu facía no Pink Club: ler as cancións e traducirllas ó dono do local.
Na portada do Wish you were here dous homes daban a man no medio dunha rúa de casas brancas. A un deles ardíalle o lombo e iso aguilloábame a imaxinación. Nunca antes vira cousas como as que comecei a ver na cidade, nunca antes escoitara a unha persoa dicirlle a outra: “ogallá estiveses aquí”. Ía aprendendo pouco a pouco, con cada liña de cada canción, con cada cigarro que conseguía fumar sen ter que correr ó baño dobrada polas náuseas, coas primeiras cervexas que comecei a beber como se fosen vasos de leite quente. Ogallá estiveses aquí, líalle ó dono do bar e baixaba a mirada con certa timidez porque tamén comezaba a sentir algo novo no meu corpo: nacíanme cóxegas no ventre e desexaba que aquel home, con lentes redondos e o pelo louro a caerlle sobre os ombros, me abrazase. Sentaba ó seu lado detrás da barra e temía achegarme a el na procura dun primeiro bico na boca. Pasábao mal, tiña que facer un enorme exercicio de contención. Concentrábame na lectura das letras, pero apenas entendía máis que palabras soltas dun idioma que supostamente dominaba. Pero esas palabras soltas, eses retallos de frases, servíanme para tecer unha historia que, nin de lonxe, tiña que ver coa letra orixinal. E aínda que as entendese, tampouco estou segura de que fose consciente do seu significado.
Só tiña doce anos. E arriba, na casa, esperábame o avó moribundo. A miña única obriga doméstica era coidar del cando mamá non estaba. O nacente desexo que espertaba en min o home que amaba a Plink Floyd axudoume a aturar a lenta agonía do avó e o permanente ulido a caña —coa que mamá lle refregaba o corpo engoumado— daquel cuarto sempre en penumbra.
Ás veces, posuída polos vellos temores do meu primeiro ano na cidade e polo recordo da dentadura postiza do meu avó descansando sobre a mesiña de noite, desexo saber que tería ocorrido se o home do Pink Club me entendense cando lle dicía “ogallá estiveses aquí” e estivese, realmente, agora aquí comigo.
Anxos Sumai [correo] |
|
