"Dunha forma líquida, a modo de fluír incesante, é o caso da pintura de Antón Patiño, que configura unha pintura de encontros, un conxunto de pegadas que o propio Patiño acerta a cualificar de palimpsesto. Esa condición integradora está presente en todas as súas obras, que funcionan a modo de cóctel conformado pola paisaxe vivida, a modo de simboloxía mítica, e o imaxinario da tradición civilizada e a historia, desde o románico até a contemporaneidad. É, por tanto, a idea de viaxe como experiencia interior, coma se a conclusión estivese implícita na orixe. Por iso é polo que os seus signos, ou o seu despregamento desatinado de imaxes, semellen un tanto á deriva, como produtos de certo salvaxismo, dunha liberdade extrema. Como nun soño, nada está acabado e todo obedece a unha sorte de movemento browniano cara a nengunha parte e case inaprensible. Antón Patiño entende e traduce a pintura contemporánea como forma de enigma debuxado. O seu interese polo labirinto condúcelle a unha pintura texturizada, con aspecto de hipertexto visual. Esa declinación arqueolóxica, de exaltación do fragmentario, asume o interese que nos anos oitenta levoulle a indagar e reflexionar sobre o concepto de espazo e a noción de límite, xogando co paradoxo dun espazo saturado de iconas e que acaba eloxiando, en certo xeito, ao baleiro. Patiño pinta coma se relatase algo pulsional, desordenado, coma se a tea fose un soporte físico para o experimento. Así, chegamos a unha pintura líquida que é capaz de salientar o proceso pictórico, xerminal, acumulativa, obsesiva e descontinua pero, sobre todo, fundamentado no paradoxo e o incógnito, na tensión sincopada de estar a piques de alcanzar o inalcanzable. Advertímolo nos seus títulos: Mapa ingrávido, Democracia visual, Trama neuronal, Memoria mineral, Ícaro, Viaxe inmóbil, todos remiten a unha certa imposibilidade, a un accidente con forma de desencadeamento, a unha reverberación magmática que conduce á pintura ao extremo aleatorio, á dispersión, ao despoxamento epidérmico ou fisura perceptiva onde se converte, ao tempo, en territorio e concepto."
David Barro
Do catálogo da exposición colectiva Antes de ayer y pasado mañana: o lo que puede ser pintura hoy, MACUF, A Coruña, 2009-2010