Menchu Lamas: matriz e sedimento

Sen dúbida, a obra de Menchu Lamas destaca no panorama español polo seu radicalidad plástica e por unha fidelidade extrema ao seu proxecto pictórico no que ha ir creando imaxes que mesturan, extraordinariamente, o abstracto e o figurativo, o que poderiamos chamar arquetípico e unha cotidianeidad sempre marcada pola poesía. “As miñas primeiras obras -afirma Menchu Lamas- son composicións de carácter abstracto a partir de elementos cotiáns, obxectos domésticos como escaleiras plegables, tesoiras, flexos ou mesas de pasar o ferro. Calquera pretexto formal servíame para estruturar diferentes franxas no cadro a modo de territorios cromáticos en expansión. Espazos en diagonal: aspas, esvásticas, cruces... onde se enfrontaban os campos de cor buscando a interacción e a complementariedade e unha composición dinámica”. Esta creadora compón, cunha enerxía memorable, cadros a partir de fragmentos e restos, con pegadas primordiais cando o que temos é, primeiro de nada, ruína. As figuras da pintura de Menchu Lamas teñen moito de sombras, elementos tratados en positivo ou en negativo que, en certas ocasións, están cortados por puntos que teñen algo de liñas de luz. Xa sinalei noutra ocasión que esas siluetas, que conteñen o proceso de erosión temporal, afúndense no territorio da infancia, da mesma forma que remiten, interpretativamente, ao arquetípico. Verdadeiramente, ese principio de metamorfose advírtese nesas figuras-matriz que conservan unha posición central no espazo pictórico.

Fernando Castro Flórez
"Menchu Lamas: matriz y sedimento", en Huellas, sombras, sueños. [Notas sobre la pintura de Menchu Lamas y Antón Patiño]"
Catálogo da mostra Scholas Umbraticas, Monasterio de Veruela, Zaragoza, 2009