Suxeitos, obxectos e espazos
O suxeito entre os límites da ficción e o documental, historias que dilúen lindes e as relacións de poder con cada un dos personaxes sometidos a diferentes ditados e instrucións. Ficcional e epocal, fainos cuestionar a natureza real ou ficticia, as solucións ao narrar, relatar historias que insisten e salientan feitos cotiáns.
O home como individuo sometido a un relato sen oíntes, a unha revisión da sexualidade e o xénero nunha sociedade que lle nega outras existencias e unifícaas sen límites. Un mesmo xesto que cambia de significado e cuestiona as categorías e aprendizaxes dos roles, os estereotipos de masculinidade como construción social e tamén política de como nos movemos nun espazo.
O individuo confróntase coa súa propia imaxe nunha busca incesante da súa propia identidade, unha loita que obriga a buscar no seu entorno novas formas de autoafirmación.
A relación das persoas na sociedade estrutúrase en distintos sistemas de comunicación. Os obxectos conteñen atribucións encamiñadas a codificar ítems de información. Os materiais cos que constrúen, o deseño e a elección da funcionalidade non é inocente. Xéranse desde a súa xénese relaciones de poder e a súa representación define o status do individuo. Cada obxecto ten implícito un xuízo sobre como somos, sobre os nosos desexos e como nos mostramos aos demais, mesmo deliberadamente podemos convertelos nunha máscara que nos permite permanecer ocultos tras eles. Os obxectos cotiáns son interpretacións contemporáneas da identidade. O proceso de identificación do suxeito cos seus obxectos supón un ingreso no ámbito da conciencia.
Construcións mentais das nosas pulsións son trasladadas aos obxectos que nos rodean. Convértense así en representacións de nosa propia identidade. A selección de cada un deles segue un proceso intrapsíquico, inconsciente non comunicacional. Un mecanismo cheo de múltiples causalidades e que esta contaminado polos patróns de consumo estandarizados pola publicidade e a sociedade capitalista, para a cal o individuo se reduce a un mero obxecto/suxeito de consumo.
Máis alá, cada elección dun obxecto coloca á persoa nunha disxuntiva: desexar é querer, querer é buscar; buscar é escoller. A procura non sempre é evidenciable e no resultado dela non sempre alcanza a consumar o desexo. A procura convértese nun fin. As persoas se arremolinan ante múltiples ofertas sen poder decidir. Ao longo do tempo sucédese o mesmo rito de procura, selección e desprezo do obxecto. Este proceso encerra unha metáfora sobre a relación do individuo cos seus semellantes e o desexo de procura dunha identidade propia.
O espazo en que vivimos é fundamental: a urbe, as súas construcións e o enclave xeográfico fanse necesarios ao suxeito como referentes do seu mundo exterior. O máis próximo seria a casa e todos aqueles obxectos que habitan nela. A casa é a contorna que aglutina as coordenadas culturais da sociedade en que se acha inmerso o individuo Como espazo intimo contén os obxectos propios,- testemuños da memoria- aos que outorga valor e significación. Os obxectos falan da nosa historia, do pasado, cargados de evocacións sobre os recordos. Esconden significados que só nós coñecemos e que non sempre se corresponde co evidente. A casa define o territorio do privado fronte ao público, o interior fronte ao exterior, o illamento fronte á conexión. No fogar pasamos toda unha vida ou unha vida paralela á exterior, contén unha historia propia. É unha representación do individuo na súa procura identidade, de signos de identificación, contén unha vontade de diferenciarse e un reflexo status social do individuo.
Os hoteis son espazos pensados coa función exclusiva de responder as necesidades do hóspede. Están deseñados sobre as premisas da funcionalidade, aínda que en ocasións enmascárase con outros elementos. O mobiliario escóllese como unha mercadoría carente de calquera elemento emocional. O espazo esta configurado coa intencionalidade de facilitar ao individuo unha sorte de comodidades. O tempo é a única variable que é modificable neste territorio. O visitante define limítelos en termos de duración e intensidade pero nada pode facer para trastornar o espazo que o acolle. A súa equipaxe contén os escasos obxectos con contido referencial que lle rodean.
O hotel é un espazo non emocional onde a persoa esta totalmente desligada da significación dos obxectos que lle rodean; un espazo exento de conflitos e confrontacións e é desde este punto de vista cando se converte nun elemento liberador. Unha atmosfera impersoal que alimenta un distanciamento dos afectos implícitos nos obxectos propios e a súa contorna. Non entraña unha negación da realidade, sinxelamente confronta, descobre ou libera das correspondencias emocionais dos obxectos que definen a biografía do suxeito. O individuo pode desposuírse de calquera figuración da súa existencia, enfrontarse con certo afastamento da realidade ás súas propias visións interiores.
Xoán Anleo (Xuño 2010)
