(non) tan fráxil como o papel
(non) tan ferinte como o silenzo
Suturas. Pensamentos peneirados.
Voces que agretan a alma e rompen o silenzo.
Fío. Un espazo entre palabras.
Un obxecto pronuncia. Algo se axita en carne propia.
Fala de ausencia; á ausencia.
Néboa branca. Despois as palabras. Elas tiran do fío.
Elas toman vantaxe; apresúranse, deslízanse, manan entre liñas. Precipítanse a un pozo cheo de preguntas sen resposta, permitindo que o tempo faga a súa labor cicatrizante.
Arquitecta do espazo, poeta das historias esquecidas. Carolina Cruz Guimarey (1981, A Coruña), inmoviliza o tempo e a sonoridade cae. Dende unha fraxilidade case dolorosa, as súas obras reconstrúen relatos mediante narratividades rotas.
As distintas pezas que compoñen Las imaginadoras convídanos a improvisar posibles memorias, a sentir, percibir, conectar e redactar. Fannos cómplices e testemuñas. A artista é aquí construtora de escenarios para (re)crear experiencias, articulando imaxes abertas, inxeniando circunstancias que propician un veloz xerminar na memoria do espectador.
Un rostro descoñecido. Palabras mecanografadas en papel vello. E a maxia simplemente acontece. Un vestixio. Cres recordar e debuxas semellanzas; só unha ollada fugaz, escorrediza, e avocetas inevitablemente un relato, apoderándote da fotografía de outro. Da súa voz. Das súas feridas.
A sombra inqueda nos traslada a un cuarto propio como o de Virginia Woolf, onde vellas fotografías resgadas custodian o corpo volátil da autora. O rostro etéreo fuxe a nosa retentiva, que trata de fixalo unha e outra vez, reiterando as metodoloxías imperfectas da nosa mente. A inocencia e o xogo alborotan os recordos e axitan a nosa pel. Vémonos reflectidos nesa cativa, nesa muller, que xoga a (re)vestirse con outra historia.
Esas reminiscencias á infancia atópanse impresas na pequena instalación Non se xoga. Unha atmosfera escolar, tenra e ferinte ó mesmo tempo desasoséganos. As espiñas dunha roseira nos escudriñan dende un delicado vestido branco. Pureza, candidez, que se asedia entre muros de severa disciplina. Non se xoga, non se xoga… O castigo intransixente de alguén que ten pavor á emancipación dunha mente que decide.
Entrever. Intuír, ver e non ver. Recordar, crer. Esquecer. Tratamos de acotar os nosos recordos, xa que son rexistro das nosas vidas. A serie Trop D’audace fala deses lindes do tanxible, do veraz, e como a nosa vontade de crer desdebuxa ou transgrede esas fronteiras. "A arte está sempre no límite. É sempre un encontro entre un final e un comezo. Beleza como punto e final, utopía como comezo. […] A arte é perplexidade". Esa marxe que apuntaba Antoni Llena é onde se sitúan estas mulleres anónimas que fantasean coa imaxinación e o desexo para esnaquizar o seu medo.
Carolina xoga coa ambigüidade. Coa evocación. Corta, pega, cose. Materiais efémeros, íntimos, etéreos e nebulosos. Atribúe voz aos personaxes afogados na historia. Unha historia íntima, entre os pregos do fogar. O cotiá é agora intérprete dunha trama de antano. Os obxectos se paralizan nunha encrucillada de direccións que se atopan. E a fotografía grita. E o silenzo tórnase material corpóreo, dúctil, maleable. Porque o silenzo é aquelo que queiramos que sexa.
Como diría Alejandra Pizarnik, "o silenzo: única tentación e a máis alta promesa".
Texto: Paula Cabaleiro
Fonte: Galería A.dFuga
