O significativo título desta exposición, O asento como arquitectura e a arquitectura como asento, remítenos a unha dobre interpretación. Por un lado sentarse nun invento que permite o descanso e que pertence á familia do pensamento arquitectónico: o asento como máquina. Trátase do asento fabricado como peza que nos separa do chan, que cumpre ao igual que a arquitectura os tres prefectos clásicos, firmitas, utilitas, venustas, e que se enmarca cando non é nómada no recinto ou territorio a cuberto e protexido da arquitectura. Por outro lado a propia arquitectura, a vernácula e a contemporánea, a primeira de forma espontánea e a segunda creada e pensada ex profeso para servir tamén de acomodo, de asento e descanso. Os bordos, os enlaces, interiores e exteriores da arquitectura como lugares-forma onde acomodar o descanso e interferir nas relacións do físico e estable, coas accións de uso dos cidadáns.
Fonte: Centro Torrente Ballester
