|
|
Xubilosa foi a primeira celebración de
misa, á que se achegaron numerosas
mulleres coas súas criaturas. Tivo lugar en hora de farta luz nos ceos
limpos, con columnas de fume que saían dos fogóns dos moitos toldos
espallados por toda a marca do cacicado. Había unha santa paz sobre os
campos nevados e aquela pureza da neve inspiroume a predicación de Santa
Paula Barbada, a dona casta que, sentíndose acosada por un poderoso señor
que a requiría de amores ilícitos, encerrouse a orar pedindo á Santísima
Virxe intercesión ante o seu Divino Fillo para que lle concedese atributos
capaces de a converteren en espanto aos ollos dos varóns, e obtivo por
milagre unhas cumpridas barbas co efecto desexado.
Vin
bágoas nos ollos das que vivían como barragás dos indios, incapaces de se
subtraeren á varonil imposición, e comprendín, como comprendeu e me indicou
o Manuel Hermosilla, que o campo do arrepentimento estaba adubiado e pronto
para a sementeira da Gracia. Só ficou nas nosas almas o grave peso de non
podermos dar socorro de inmediato ás perdidas, correndo, como corrían, o
risco de morreren antes da confesión e sen cumprimento do propósito de
enmenda.
Das
mulleres cristiás obtivemos noticia de haber uns estranxeiros polos pagos
da República, varios loiros e un mulato, o cal coincidía co xa escoitado no
Vuulcan; e non tardamos en ter confirmación dese punto, e dunha anterior
sospeita.
Pasadas
que foron unhas tormentas de neve, volveron o Baltasar e o Rego, os nosos
compañeiros de peregrinación, que viñan de Chile, onde venderan o que
trouxeran de valor connosco, e onde morrera o Alonso nunha liorta.
Fíxenlles queixa das continuas bebedeiras e fornicacións a que se
entregaban os súbditos de Ancapán, seus veciños, con grave escándalo de
menores; e dun costume supersticioso, o de bateren os coiros dos toldos con
varas para afuxentar o Hualichu ou espírito do Mal, con algueirada que
resultaba en mingua do descanso e da orde nas vidas. Pedinlles axuda para
explicaren aos demais os principios que nós lles predicaramos, e asistencia
aos cultos para atraeren outros indios co seu exemplo, faltando cristiáns
en catividade que nos axudasen no apostolado, aos que non viamos asistir.
Neste
punto razoou o Baltasar que os cristiáns xa antigos na tribo colleran os
costumes dos infieis e non debiamos esperar moito da súa condición; mais
había novos cristiáns aos que se podía avisar das cerimonias, esperando que
fixesen acto de presencia nelas.
Prometeu
avisalos; e así sería, por noticia que el transmitise de propia vontade,
como se presentou entre os fieis un
home mozo e alto, de tez clara curtida polos ventos cordilleiráns, loiro e
de ollos azuis, vestido ao xeito da terra pero indubidablemente alleo a
ela. Atendeu con aparente devoción e fixo o sinal da cruz con seguridade,
do cal deducín fose católico, dalgunha nación europea.
[Alén da desventura. Vigo. Xerais, 1998]
|
|
