|
A
Susiño dixéronlle na casa que a súa irmá estaba servindo. Susiño ten cinco
anos. Hai moitas cousas que non entende. Outras mozas da aldea, que tamén
foran de criadas para a vila, veñen cada pouco tempo ver a súa xente. ¿E
por que Dorinda non vén? Ás veces, cando vai co gando para o monte, os
mozotes sáenlle con:
-Tes unha irmá de moito...
Ou:
-Túa irmá déitase con
calquera.
Supoñía Susiño que algo
había de noxento, de escuro, en todo aquelo, peron non acababa de entender.
Lembrábase de Dorinda. Un día de Nadal viñera á casa. Tiña vestido e
enfeites que el non vira endexamais. O pelo semellaba lapra, e levaba moi
pintadas as fazulas e o bico e arredor dos ollos. Chegara ben cedo e fórase
pola noite, procurando que non a visen os veciños. Deixou na casa un
recendo coma de flores murchas... Algo de extraño había. Susiño atopou un
domingo a súa nai chorando, mentres ollaba un retrato de cando Dorinda era
pequecha.
-¡Que esa pendanga non
atravese máis a soleira desta casa...! -dixo un dia o pai de Susiño. E o
eco daqueles berros aínda resoaba no maxín do neno.
Amais daquel retrato tiñan
outro que ela mandara cunha carta. Estaba case encoiro, sentada na beira do
mar. Un home cometíalle cunha botella mentres lle pasaba a man derredor do
pescozo. Cando non había ninguén na casa, Susiño abría o baúl e quedábase
ollándoa. Malia aquel noxo misterioso, aquel segredo ou vergoña, pois ben
quixera dicirlles a todos que tiña unha irmá grande e boa moza. Pero había
que calar. Coma quen acocha unha ferida.
Susiño non quería atoparse
con ninguén, para que lle non dixesen cousas. Abondáballe con aquel
disgusto que inzaba toda a casa. Aquela tristura que el non sabía explicar,
pero que se vía ata nas paredes e nos días longos e na horta. En todo.
Coidaba Susiño que agora
ía entender. Pero sabe menos que antes. A Dorinda trouxérona nun automóbil
ata o pontillón. E de alí veu no carro. Non se queixaba. Dende a eira
entrou camiñando, con pasos moi vagarosos. Viña entre dúas mulleres
vestidas de branco. Traía a cara acochada, e o corpo todo coma envolto. O
pai ía dunha banda para outra e pechaba os puños. Esquecérase do seu
xuramento da soleira. Susiño non puido falar con Dorinda. ¡E tiña tantas
cousas para lle dicir! Non o deixaron tan sequera achegárselle. Nin entrar
no cuarto dela.
[Xente no
rodicio. Vigo. Galaxia, 1998 ( 3 ed) ]
|
Eran
tres irmaos... Así empezaban algúns vellos contos que nos van dando logo o
rumbo e a fortuna de cada un dos persoaxes mundo adiante. Pero a historia
non leva esta vez tan boa fada. Todo é máis sinxelo e verdadeiro.
O serrador vivía na
entrada do monte, ó pé da telleira, nunha casupa de táboas. Perdera a
muller, nun andacio de malas frebes. Con el ficaban os tres rapaces: tres
xalgaretes esfameados que trizaban descalzos sobor do chao barrento. O
serrador fendía toradas de piñeiro coa serra de aire. Facía axustes e
botaba no monte varios días.
Unha tarde xurdeu a
lumareda, e cando os veciños chegaron, da casupa de táboas quedaba somentes
unha morea de borralla.
E sen agardar a volta do
pai, os tres fillos do serrador -tal e como se di nos contos vellos- saíron
polo mundo. Saíron a pedir esmola por cadanseu camiño.
[Pan. Vigo.
Galaxia, 1987]
|
