|
Prisciliano,
que fora perdendo esperanzas día a día desde que chegou a Tréveris, desexou
a morte no mesmo momento en que pisou o infecto calabozo. ¡Que felices
aqueles condanados por falso testimonio obrigados a lanzarse desde a roca
Tarpeya! Aínda que abaixo agardasen as agudas e escarpadas puntas das
penas, era unha morte máis libre, máis de paxaro, nun intre, cos pulmóns
enchidos de aire xeneroso e berro redentor de corvo, afogado polo vento.
Así desexaba a morte e non esta angustiosa e medoña cova de flaxelar.
O último sometido a tormento,
antes de Prisciliano, fora Faustino, notario do exército, fillo da irmá do
prefecto do pretorio Xuvencio. O seu delito era ter dado morte a un burro
para emprega-lo seu corpo nunha operación máxica, segundo a acusación.
Segundo o acusado, para obter un remedio contra a caída do cabelo. ¡Cara
coquetería!
Nesa cova, os ollos de
Prisciliano, aqueles puntos verdes animados, sempre vivos e observadores,
colleran a mirada torva, desconfiada, de animal apresado, de impotencia, de
débil ave engaiolada. Da súa arrogancia non quedaba máis que a forza da
rutina, que non da vontade, marcada como a lume na figura. A suficiente
para envalentonar ós seus verdugos.
As antorchas ardían nos cantos,
non sabía se como lume de redención, como cirio purificador nas mans dos
carniceiros, como brasa de aquecer parrillas de sacrificio, como lareira de
quenta-lo aceite de arrasar vísceras e auga de escaldar membros, ou ben
para que puidese enxerga-los instrumentos de terror, máis pavorosos aínda
entre as sombras alampadas, secretas e infames da fosa masacrante.
Un fedor acedo, balorento e
visceral delataba vómitos terrulentos de estómagos nauseabundos, materias
fecais, escapadas de ventres de grima e espanto, depositadas entre as
fendas das lousas, mouras e encharcadas, polos cantos escuros, onde a auga
baldeada a penas chega para limpa-lo oprobio.
Neste noxento e pestilento
clima, neste ambiente de inmundicia, o fiscal Evodio, coa ampulosidade
inchada dos prigos da túnica togada, ascende, como a un trono, os tres
degraus do estrado, seguido de dous axudantes, de punzón na man, preparados
para tomar nota. Séntase, fachendoso, na cátedra ante unha mesa tosca, pero
imponente alá arriba. Porque naquel indecente antro non podía falta-la
aparencia de curia xudicial, a fachada, carnavalesca de tribunal, situado
alí, nun pequeno alto onde o demagogo, secundado por dous coristas
impávidos e serviciais, puidese face-lo paripé legal, dar fe das confesións
e divisa-lo panorama aborrecido desde a altura conveniente ó seu rango e
posición, pero non demasiada para poder escoita-las revelacións que os reos
ían desgrañando, arrincadas polos instrumentos como grans dunha verde
mazorca. Os verdugos, abaixo, no plano inferior e manual, agardaban as
ordes
[Amantia. Vigo. Xerais, 1985]
|
