|
Gostaríame
chegar a vello para dicirlle a un neto que teña que non cace grilos. Que
non os espante. Que non os faga saír do buraco cos seus mexos. E para
explicarlle o por qué.
Gostaríame chegar a vello, pero non é probable que chegue. Como din no
campionato de fútbol sobre os equipos modestos, as posibilidades de que eu
chegue a vello son máis ben remotas. Unha vez tiven un pesadelo. Era o meu
propio funeral e o cura dicía: "Sentimos moito esta perda reparable".
Ademais, antes de chegar a vello, teño que nacer.
Pese ao que digan, nacer non é nada fácil. É complicado. Se tiver a man
unhas estadísticas podería demostrarlles como existe unha íntima relación
entre as taxas de mortalidade e natalidade. Se o expresamos graficamente, a
vida sería como un arco tensado entre unha e outra taxa. Ese arco está
forrado de pel que se vai curtindo. Ao tacto, a derradeira lámina de pel é
como unha espiga de maínzo, pero sen graos de maínzo.
A pel da taxa de mortalidade é áspera. Poderías prender un fósforo no dorso
dos seus brazos.
Alguén contoulle á miña nai que hai sitios en que os nenos nacen na auga,
nunha piscina a 36,5 graos centígrados de temperatura. Os críos saen ao
mundo flotando amodiño, como soños arrolados nun pentagrama. O cordón
umbilical enlaza o real co imaxinario. Cando o cortan, o neno que é conto
faise real. O seu irmán debuxou para el unha linda casa con flores. E cando
curtan o cordón, tamén a casa con flores se fai real.
Eu xa pertenzo á realidade antes de nacer. Non son un conto. Son un
problema. Cando a miña nai vai á vila, decátome de que algúns a miran como
se levara un saco de problemas no ventre. Pero ela, pesia todo, lévame de
boa gana, como se levara un saco de maínzo de cores.
E se nazo a destempo, será por un susto. Por un susto grande. Como os que
fan saír aos grilos dos seus buracos.
O meu irmán pinta medos na escola. Cando corten o fío que me une á miña
nai, eses medos faranse realidade. Virán os que pisan o maínzo.
Gostaríame chegar a vello para explicarlle a un neto: Están os que prantan
o maínzo e os que pisan o maínzo.
A min o que me gostaría é nacer e non nacer. Que ninguén cortara o cordel
até que se acabaran os medos. Cando miña nai prantase o maínzo, eu cantaría
como un grilo ao sol. E cando chegasen os dos medos, coas súas bestas
ferradas pisando o maínzo, volvería outra vez ao ventre da miña nai, a 36,5
graos centígrados.
Pero nacín xa e cortáronme o cordón e estou na escola e pinto medos porque
hoxe volveron a calar os grilos.
[Inedito, 1998]
|
