|
Aquela
muller morreu unha tarde de inverno, chegara cansa de traballar,
levaban un mes moi atafegado no despacho de avogados no que traballaba, e
cando chegou á casa e viu o cuarto dos fillos todo revolto desesperouse
primeiro e logo púxose a recoller todo un pouco, foi xusto cando se agachou
a apañar uns tenis que saían de debaixo da cama cando lle deu unha embolia.
Foi como unha cegueira e un mareo e caeu xa sobre o leito que tiña ao lado,
non soubo canto tempo estivera así sen sentir nada máis, ficou alí inmóbil
porque estaba morta xa. Mais ocorreu que chamaron na porta do piso e movida
polo costume, a rutina de facer andar as pernas cansadas e arrastrar os pés
ata a porta a ver quen era, ergueuse do leito e foi ata alí como suspendida
no aire. Abriu e alí estaba unha muller con cara cansa, ollos encoveirados,
cabelo graxo e sucio e roupa vella, alí de pé ollándoa con aquela cara de
pena. Era a morte que viña por ela, mais como ela nunca antes vira a morte
pois non a recoñeceu.
- ¡Non, non dou nada! -e
cerroulle a porta nos fociños. Tiña por norma non dar esmola a quen viña a
pedir polas portas e non mercar calendarios nin contestar enquisas nin
subscribirse a nada. Deulle pena aquela muller que a ollara con cara de
tristeza mais se se paraba a escoitar o que dicían, as súas súplicas aínda
era peor, tería máis pena de dicirlle que non; e non podía ser que unha
atendera tanta xente como viña polas portas.
De maneira que buscou forzas na
propia teimuda persistencia de tantos anos insistindo en vivir e continuou
a súa vida. Realmente ninguén se decatou de que morrera, no traballo
continuou desempeñando os seus labores, iso si, na práctica renunciou a
competir por calquera ascenso ou progreso da súa situación, mais seguiu alí
insistindo un día e logo outro. Tampouco os seus fillos ou o seu home
notaron nada. O home algunha vez referiuse a que a vía como desganada e, xa
que era médico, deixoulle na mesa un frasquiño de vitaminas dos que recibía
de mostra gratuíta. Os días seguiron pasando, os fillos seguían medrando, e
aínda que o seu home se entendía con outra muller, e ela sabíao desde había
anos, un día achegouse a ela e ela deixouno facer. Foi así como preñou.
Non tivo o entusiasmo ou as
depresións que tivera cos anteriores embarazos, máis ben viviuno na atonía.
Informáronlle de que había ser nena mercé a unha ecografía que amosou aquel
corpiño aboiando no líquido amniótico do seu interior, a meniña había ser
unha novidade que a rexuvenecese. A pobre non sabía que xa levaba un ano
morta.
A nena naceu mortiña, claro. Ela
non sentiu nada, só estaba atordada e desconcertada. E así ficou logo de
parir algo asustada ante unha nada moi grande alí soa no seu cuarto de
hospital, o seu home tiña garda nun sanatorio privado nese momento.
E alí apareceu outra vez aquela
muller pola porta. E entón comprendeu, recoñeceuna, era a morte, E
lembrouna tamén, xa estivera unha vez na porta da súa casa.
-¿Entón acabou?
-Acabou. Xa acabara hai un ano,
mais ti seguiches, es tan teimuda. E lenta.
-Sempre o fun, sempre tardei
máis có resto da xente para decatarme das cousas. Por iso tiven que ser
teimuda, supoño. Foi pena, se cadra coa meniña revivía...
-Non podía ser, faime caso. Non
teimes máis.
-Xa. Así a todo a miña morte
foiche ben imperceptíbel, nin me dei de conta.
-Foi.
-Tamén a miña vida foi
imperceptíbel, case non me dei de conta de que estaba a vivir.
-Tamén.
E como seguía sentada no leito
branco coas mans xuntas cos dedos cruzados e coa vista ida perdida nalgún
lado, ou en ningún, pois a muller achegouse a ela e sacudiulle suavemente
un ombro.
-Anda, veña; vamos.
E ela ergueuse con disposición e
unha expresión de dispoñibilidade como cando se erguía sendo nena os
domingos para almorzar. Era hora xa.
[Círculo. Vigo. Xerais, 1992 (2 ed) ]
|
