|
Sabía
que a soidade era un río fondo no que os seixos reflectían brillos de
penuria, un espello cóncavo onde non encontraba o seu rostro tumefacto, o
conxuro dos déngaros imposibles, o cristal traidor no courel da alma, orneo
de harpías e grifóns, martarañas correndo libres nas chairas azuis, cabalo
desbocado, roda de arame que tritura as veas portadoras de sangue limpo, un
galpón que gardaba os medos e desesperos, ortigal con espiños de chumbo, o
pavés que ía cubrindo de lodo as ilusións pequenas, e as grandes, todas.
Iso era a soidade. Pero tamén as horas nas que ela non estaba, as horas nas
que ela nunca estaba, e sen embargo o seu rostro gabeaba o aire do cuarto,
a almofada, os silencios que xa non contiñan o seu respirar. Quérote, máis
que nunca, quérote.
(...)
As palabras son coitelos que caen, en
forma de auga, dende o ceo. Vexo chover. Tamén vexo o castelo embruxado que
cospe de cando en vez meigas danzando coas súas vasoiras para min. Gris. O
horizonte sempre é gris (a falta de fe, dixen eu nunha destas páxinas que
gasto para saber que aínda estou vivo). Cecais porque o futuro é unha
maldita quimera (quimera, palabra horrenda, pero non a borro, soa a doce de
marmelo mesturado con queixo fresquiño de vaca tenra e miúda). O futuro do
meu país é unha maldita quimera. Debo escribilo unha e outra vez nos
circuítos caducos da miña memoria. Herminio escribiu demasiado. Pasou media
vida conducindo e outra media pensando, tramando, anotando, escribindo
contos. Un iluso. Como todos os
escritores que realmente queren ser só escritores. Fantasiosos, ficticios,
soñadores: inútiles. E Sor Berta non apareceu aínda pola habitación. Igual
ten cousas que facer. Demasiadas cousas que facer nun convento frenopático.
Atencións diversas a diversos seres diversos. Nunca falei deles nestes
papeis. Podería encher unha tras outra centos e centos de páxinas: os que
miran a lúa dende o seu cuarto e choran sen parar, as tristes e os tristes
de vocación que necesitan cada vez doses máis elevadas de antidepresivos, a
muller que abandonou ao seu fillo e que nunca puido superar a pena, os
homes que cargan nas súas costas o peso dunha guerra que non viviron e sen
embargo flúe polas súas entrañas, señoras e señores agresivos suxeitos
dende o seu ingreso a cantidades variables de tranquilizantes, os nerviosos
e nerviosas, o home que non sabe rir, unha rapaza de poucos anos que cre
realmente que Deus se encarnou (se plastificou?) na súa boneca de trapo, os
que non soportan a presencia de seres ao seu redor e que sen saber o motivo
botan a correr presas e presos dun pánico inxente, os vencidos, os
expulsados do mundo, os doentes crónicos de crónicas humillacións... Os
loucos. Somos nós.
[Un xogo de apócrifos. Vigo. Xerais, 1998]
|
