|
O
pequeno corría e brincaba pola devesa adiante, e houbo unha vez que dixo
cheo de gozo que non tiña escola, e era certo que non a tiña, por ser
xoves. El non llo dicía concretamente a ninguén, senón a ninguén e a todo,
ás árbores tamén, e ás vacas; dicíao para poñerse aínda máis ledo. Ben
sabían os dous homes subidos nos castiñeiros e cortando paus neles a golpes
de machado que non tiña escola; un deles era o seu pai. As vacas estaban
desenganchadas do carro, pero xunguidas. O pequeno corría, brincaba e berraba,
pero por veces o pai advertíalle que reparase das vacas.
-Vai xunto das vacas, home, ¿non ves que están comendo no salgueiro aquel?
E o pequeno corría para xunto das vacas, e a grandes voces reñíalles.
-¡Eh! ¡Comendo! ¡Non comades! ¡Fóra de eiquí!
Comportábase con mimo, coma se el fose un mimado das vacas. Sen mancalas,
dáballes golpes coa aguillada nas cabezas, e as vacas afastábanse do
salgueiro, aínda moi novo, e o pequeno, outra vez correndo, alonxábase
delas.
Gustáballe presenciar como caían dende as árbores os longos, dereitos paus.
Tiñan que caer na dirección que escollían os que os cortaban -bos
equilibristas, que machetaban enriba dunha ponla, sen se poder agarrar a
nada-, para que non fixesen destrago ningún. Había que impedir que caesen sobre
as árbores veciñas, ou que derrubasen os fíos da luz que puxeran por alí,
ou que se volvesen contra os que os cortaban, que os paus son moi
traicioneiros e hai que ter con eles moito coidado; xe se ten dado o caso
de algún pau que matou ao leñador que o cortara, caéndolle, coma nunha
derrota vengativa, dun xeito que aquel non agardaba.
Había un pau máis difícil cós outros, e tiveron que atalo cunha corda, e
como era o pai o que tiña que tirar da corda, en canto que o outro home, co
machado, o ía comendo máis e máis pola base, o pequeno quixo axudalo, e
púxose por tras do pai, e agarrou tamén a corda.
- Eu teño máis forza ca ti -dicía.
Tiraron os dous; por fin o pau fixo un ruído máis forte, porque o
desgaxaban, e desprendeuse, indo caer xusto onde querían. Entón o pequeno
-chaqueta azul, pantalón de home e de pana, e zocos- púxose a brincar, para
festexalo.
Logo puxéronse a cargar no carro os catro paus cortados. Os dous homes
levábanos a ombros, e despois de que os deixaban no carro, ben apousados,
atábanos coidadosamente coa corda, un por un.
- Se nos visen atar tanto pra tan poucos paus, facían risa de nós -dixo un
dos homes.
Había de apretar moito a corda, e mandaron ao pequeno que apretase tamén, e
o pequeno apretou colaborando cos dous homes e dicindo que tiña moita
forza. O pai, nun curto descanso, en canto recuperaba o alento e subía os
pantalóns un pouco, dixo falando moi calmoso:
- Aínda se foi quedando boa tarde, que eu, cando saín da casa, estaba
chovendo, e pensei que iba seguir chovendo astra a noite.
No ceo había unha nube moi grande negra e outras máis baixas, con pequenos
espacios azuis entre elas. Facía un vento de inverno.
Cando os dous homes foron coller o cuarto pau, o pequeno montou no
cabezallo do carro, pero mirou o pai para atrás e viuno.
-Baixa de aí -mandoulle-. Ponte dediante das vacas, ¿non ves que están
comendo outra vez na ponla?
E era verdade que as vacas furgaban outra vez nun salgueiro. O pequeno foi
correndo para xunto delas, berrándolles:
- ¡Fóra de aí! ¡Comede os fentos!
E arredounas, valéndose, coma sempre, da aguillada. As vacas recuaron.
Despois o pequeno sentouse na cabeza dunha delas
-a Xata, a outra chamábase a Rubia-, e agarrando coas mans os seus cornos,
dicíalle:
-Pace, que eu tamén pazo.
E a vaca baixaba a cabeza ata o chan, e na cabeza da vaca baixaba o pequeno
e volvía subir...
[Lonxe de nós e dentro, e outras páxinas. Vigo.
Galaxia, 1985]
|
