|
Un vello
tiña unha vaca, tamén vella, e mantíñaa coa herba que medra na beira das
corredoiras.
Un serán a vaca moscou e turrou ó vello. Espetoulle un corno no peito.
O home volveu á casa termando do sangue coa pucha e deitouse. A vaca veu
soa para a corte.
Á noite o velliño estaba morrendo e escoitaba laiar a vaca en baixo.
Tiña a escopeta cabo do leito. Colleuna con moito traballo e disparou
contra a fiestra.
Cando o veciño acudiu, o vello dixo:
- Hai que muxir esa vaca...
E morreu.
[Muxicas no espello. Vigo. Xerais,(s.a.: 1982)]
|
Á antiga actriz de variedades
que chora ó pé do salgueiro verde e branco, dóelle o tempo, as caras
toldadas dos homes pasados, a gravidez dos seus peitos e as raias escuras
que se lle debuxan no rostro.
Ó vello
conductor de veloces automóbiles que xoga a crebar a tona limpa do río
botando nel croios miúdos, dóenlle as mans sen guía, retortas coma bacelos,
e os ollos atoados xa pola idade.
Ó home groso
e rico, que puxera o pano de mans na herba para se sentar riba del, dóenlle
os cartos que son dos demais e non pode aturar o peso enorme das moedas que
aínda están perdidas polos camiños todos do mundo.
Á
cortesá enfeitada que enche o ambiente co mísero arrecendo dun pobre
perfume, dóenlle os amores: aquel fermoso que só unha vez presentira e
tamén cada un dos tristes amores de diario.
Ó
gallardo militar que fai escintilar contra o sol a fera espada de aceiro,
dóelle a coraxe falada e nunca sentida e non ousa pensar na súa vulgar
crueldade tantas veces manifesta.
Á nai
esquecida que apaña amoras ó longo da silveira, dóenlle, cada día de
soidade, tódolos partos habidos e cada un dos agarimos sempre agardados.
Ó rapaz
louro e de claros ollos que nada fogoso entre as augas frías do río, dóelle
cada anaco futuro da vida que aínda está por chegar.
Ó poeta
que axexa soños por baixo da ponte húmida, dóenlle as dores todas de cada
un dos outros porque aínda segue á procura da súa propia.
[Muxicas no
espello. Vigo. Xerais,(s.a.: 1982)]
|
