|
Quedou bonito o magnolio ¿non si? Halo
cuidar, eh, Paco. ¿Prométesmo?... É certo. Sempre me complaciches en todo,
síntome en débeda contigo. En realidade en débeda con tódolos de aquí:
Nana, Ramón de Castedo, Benxamín e ata con don Gumersindo, e dende logo con
meu pai e contigo. Aquí tiñádesme coma a unha raíña... Agora xa non é
posible. Hai un intre na vida no que decide-lo futuro e eu elixín outra
cousa. Agora sinto cada vez máis forte a nostalxia do que deixei e do que
puido ser. Pero, ó mesmo tempo, non me arrepinto do que fixen. Se o tempo
recuase, se tivese a oportunidade de elixir de novo, seguramente volvería a
face-lo mesmo, porque tamén sei que, se elixise quedarme, tería sempre a
nostalxia do que deixaría de facer, e esa frustración alodaría a miña
felicidade aquí, tinxiríaa de resignación, de sacrificio. Postos a
nostalxias, prefiro tela deste mundo, do mundo da miña nenez e das persoas
a quen sempre quixen... ¿Loitar polo presente? ¿Por que presente, Paco?
¿Por este Pazo baleiro que calquera día afonda? ¿Por Nana? Vinte veces lle
dixen que viñese comigo. ¿Que vou facer eu aquí agora? Miro ó meu arredor e
non vexo máis ca mortos... A ti morreuche a túa muller, pero estás rodeado
de vida: oito fillos contigo, sen contar a Maíta, e un fato de netos, e
víveche aínda a túa nai. Estás onde sempre estiveches, botaches aquí raíces
e agora recólle-lo froito. Meus fillos non queren saber nada disto e
Fernando aínda peor. Se o Pazo desaparecese do mapa quedaría moi
satisfeito. Eu non teño aquí máis que recordos... Non digas iso nin en
broma, Paco. Ti es para min moito máis ca un bo recordo. Ti fuches a outra
alternativa da miña vida e es un término de comparanza constante. Ti es, despois do meu pai, a persoa en
quen mais teño pensado... Tamén para min seguen vivos todos aqueles anos, e
tampouco eu esquecín aquela derradeira tarde no hórreo, Paco. Pero o que
entón decidín segue tamén vixente... Si, supoño que é iso, Paco, que estou
namorada del... Non, non o digo moi feliz, nin sequera moi convencida. A
felicidade e o amor teñen pouco que ver. E quizais estás no certo. Quizais
non estou namorada senón encirrada en crelo. Quizais o que teño é medo a
recoñecer que me enganei, que todo foi un erro inmenso. ¿Pero como lle vas
dicir a unha monxa enclaustrada que non hai vida eterna? Débense
respeta-las crenzas de cada quen, sobre todo se nelas se compromete toda
unha vida...
Ben, xa chegamos... Non, Paco, non
me quedo... Non hai nada que probar. Sei moi ben o que teño aló e o que
teño aquí... É curioso. Eu sentinme sempre a única responsable e resulta
que ti pénsa-lo mesmo de ti: que non loitaches, que aceptaches pasivamente
que eu me fose, que non soubeches reterme. Non é certo. Eu sabía moi ben o
que perdía... É moi posible, case seguro, que sería máis feliz aquí,
contigo e cos meus, niso non te enganas. Pero tamén meu pai puido ser máis
feliz se volvese casar: tería unha muller cabo del, outros fillos para
darlle compañía, para continua-la súa tarefa. E non o fixo... Si, estou
decidida. Aquí despedímonos; no portalón do Pazo, coma sempre. Dame unha
aperta... Adeus, Paco. Coida do magnolio...
[Unha árbore, un adeus. Vigo. Galaxia, 1995 (3 ed.)]
|
