POETAS E NARRADORES [culturagalega.org]

[POETA]

Vigo, 1950. Profesor de Literatura, poeta e crítico literario. Alvarez Cáccamo ten publicado ademais obra narrativa e teatral. Como poeta recibiu o Premio Esquío (1986), o Premio da Crítica Española (1987), o Premio da Crítica Galega (1998) e o Premio González Garcés (1999).
Obra poética de Alvarez Cáccamo: Praia das furnas (1983); Arquitecturas de cinza (1985); Os documentos da sombra (1986); Luminoso lugar de abatimento (1987); Cimo das idades tristes (1988); Fragmentos de mar (1989); O lume branco (1991); Colección de espellos (1994); A escrita das aves de marzo (1997); Calendario perpetuo (1997); Os cadernos da ira (1999); Vocabulario das orixes (2000).

O noso amor comeza onde teñen os ríos

unha fonte entre musgos como niño de flor.

Eramos dous extremos do mundo antes da luz

e a nosa ciencia un soño poboado de cifras,

letras para saber os nomes radicais

dun ouriol, dunha garza, dunha erba finísima.

E chegaron as cartas, entraban en descuido

á casa onde dormías escoitando a maré

ire vir e romperse por dentro dos teus ollos.

Polas tardes, detrás da néboa azul do inverno,

soaba unha campá: era unha carta túa

escrita en miniatura de risos e felices

certezas, o futuro contigo para sempre.

O noso amor comeza nas minas do salitre,

na hora en que despertan as pétalas do argazo,

cando as ondas nocturnas queiman con flor de escuma

ocorazón absorto dos amantes espidos.

Onoso amor, a lenda dunha viaxe fluvial

que embarcou na ribeira dun soño inevitábel

escrito para nós.

[A Escrita das Aves de Marzo.
Lisboa: Tema, 1997]

A chúvia era de guerra. Eu xa non tiña nome e choraba no centro das explosións azuis.

Detido fronte ás láminas dun océano aberto sobre a práia de escoura

sentin pasar un barco que viña desfondado, ardendo sen destino. E perguntei por ti, silenciosa, senlleira, porcelana nocturna,

corpo branco ferido. Na noite da primeira celebración sen voz

recoñecín o leito como se fose meu, e dixen: " Esta alcoba..."

Do sul viña unha luz como de fondo de auga. A casa esmorecia ocupada de páxaros e neve de salitre.

Nun xardin de domingo, detrás da flor dos cedros, sentimos a hora morta dunha vida imposíbel. Polas prazas queimadas

baixaban rios quietos e os nenos extraviados recitaban un número. Eu fuxia de ti

e regresaba sempre con botellas, enigmas e palabras de lacre.

O tempo limitaba coa estación das perpétuas flores secas de marzo.
Ti sabias o tempo

do final dese amor. Escoitabas o rio mentres eu, desnortado, preso de outras memórias,

morria fronte ás láminas dun océano roto.

Destinada a un planeta de ollos cegos azuis, nunca puden saber a flor da tua lenda,

porcelana nocturna que vivias desperta nas areas delgadas
do alto da mañá, e cantabas espida, sorprendente, infeliz.

Qué foi do teu vagar polas veigas queimadas? Cómo lembras o riso con que te despertei e as tres palabras mortas que usei para marchar?

Daquel amor conservo unha brétema en gasas que soben das enchousas, a bolboreta gris, asas rotas de orballo contra os cristais de outono,

e un instrumento exacto para medir ós ángulos

da luz e da memória. Dentro de min, siléncio, cópia do teu siléncio, criatura imposíbel, flor de xelo no ar.

[O lume branco.
A Coruña: Espiral Maior, 1991]

Cultura Galega.org
Especiais / Arte / Comunicación / Música / Espectáculos / Historia / Lingua e Literatura / Sociedade /
Certames / Arquivos / Participa / Xénese / Alén da Terra / Zona Cultura / Colaboracións
Correo / Acerca de Cultura Galega.org