 |
|||||
|
|||||
|
a nosa soedade e pon, á luz do sol e do luar, a choída intimidade máis escura. A palabra nomea e crea ás cousas, pon orde no mundo e armoniza a toda a creación. Cando prostituímos á palabra estamos invocando ó demoníaco. E se deixamos morrer unha palabra o universo enteiro dóese de orfandade e desamparo. [Miniescolma.
Monforte de Lemos |
 A TERRA CHA somentes é: Un povo aquí, outro acolá, Mil arbres, monte raso, Un ceio chumbo e tráxico No que andan as aves a voar. O resto é soedá.[Miniescolma. Monforte de Lemos : Edición de autor, 1998] |
|
ollará aniquilada a sua lembranza e o seu nome indigno borrárase, sen máis, do universo: hai agresiós á beleza e ó espíritu que a vida non tolera nen perdoa. [Miniescolma. Monforte de Lemos : Edición de autor, 1998] |
Cervo
feito de luz, orballo, á xuventude florecendo de novo no meu sangue. [Miniescolma.
Monforte de Lemos |
|
O PEQUENO e humilde Regato do Cepelo, que nace e morre na miña propia tribo, ten a sotil fraxilidade dun salouco e o delicado arpexio máxico dun chío e pasa, como unha canción de amor, rozando e agarimando á terra lene, pura, estremecida e alertada. A increíble levedade da sua auga faise fiel espello para levar consigo á miña imaxe: única eternidade que a piedade dos deuses me concede. [Miniescolma.
Monforte de Lemos |
UN POEMA é un ser vivo que anda, respira, soña, chora, salouca, ama, berra, cintila e escurece, cala, aborrece a mentira, sente odio e ternura, desángase, fala de intimidade a intimidade coas cousas e coa xente, suxere mundos posibeis e imposibeis, suda, cansa, sente sede e fame, adoece, agoniza. E nunca morre. [Miniescolma.
Monforte de Lemos |
