A súa ollada atónita
adestrada hora a hora na espera dunha alva sangrenta
mais à que custa crer
que esta luz de verán será definitivamente a derradeira,
estes sons indecisos que organizan o dia
unha canción de berce
que o primeiro disparo virou en ladaíña.

Endexamais soñarás o estoupido do sangue,
este esgallar de ponlas sen tronada
baixo un ceu de marfin
e o espanto das coruxas
sen que asovie ao lonxe o leñador.

Tampouco el esperava ser heroi.
Ao encostaren-no a ti
só podia lembrar unha cantiga vella de Orfeón,
un colo forte e morno de muller.
Era estraño morrer contra unha árvore
nacida para os chios dos paxaros,
o zoar do nordés,
un gume que faísca silandeiro
e ese lento luir até ser mesa,
leito de morte e amor, e a ucha dos recendos
lavrada polo pai.

(Piñeiro da Caeira. A Alexandre Bóveda)

[Poemas. Palma de Mallorca:
Universitat de les Illes Balears, 2000]

Na hora inteira, a auséncia.
Na plenitude azul e ocre destas áleas
unha oquidade de alma,
un desexo de ser confusamente
mineral e epiderme,
de vaziar-me de min como un sarcófago,
"dulcissima et innocentissima",
vella e pequena morta, Chrisogone.

Vaziar-me de ser para o ser todo
ao azar de cada instante.
Devastar o pasado.
Arrancar e polir até tocar o centro
da dureza, a osamenta esencial,
o núcleo do meu nada.
Ser oco e superfície.
Deixar que as estacións de sílex e antracita
apaguen o calor da miña boca,
que toda ave me esqueza.

Lugar de privación.
Nen sequer a poeira dos teus osos,
a moeda que che paga esta morada,
o artello dun crustáceo que viaxou
entre os pregues da túnica
polo curso das águas.
Da tua idade só resta este siléncio,
esta pedra gastada que non soubo gardar-te.

Ao final do vazio está o teu nome
Ao final do meu nada ven a noite
coas suas vagas ferozes.
Algo, que non se detén, pasa cantando,
deixa unha nota aguda na memória do sangue.

[Livro das devoracións
A Coruña: Espiral Maior, 1996]