 |
|||||
|
|||||
|
as verbas que deslizan un tránsito de soles ondas do mar levado unhas mans que circundan coma un stradivarius os labios e a cintura nese momento a sombra perdeuse para sempre: E ai Deus se virá cedo! Qué
axiña no sagrado as sucesivas voces E ai Deus se virá cedo! A
rotación da chuvia persiste na memoria E ai Deus se virá cedo! Cae
unha folla intacta coma laio E ai Deus se virá cedo! Dormir
soñar morrer acaso E
ai Deus se virá cedo! |
 ...circunvalei despois a vila. A praza da Cruz de Maio. Había humildes árboles do Nadal adornados por nenos. Con ampollas de vidro e fitas de escarcha de prata nas xanelas. O gato de Baudelaire empolicado no seu muro baixo da fiestra branca de Melibea Por vez primeira dende a tua ausencia subín pola rúa da Senra. Había un desconcerto de ladridos e ponlas. Un súbito remuíño de follas invernizas. Mollei
a man na canle de debaixo das viñas. Os paxaros moi tristes retraían o vó... No cruce dos camiños que apuntan a Mosteiro ou San Cibrán -en direccións opostas- púxenme a meditar: Aquí
parabas sempre Escoitamos
o merlo e a bubela Entrabas
na misteriosa corredoira Baixei polo camiño retorto da Cuncheira onde sempre latían cans e as hortas penduran pola man dereita Volvín
pola rúa do Carballal no quencer da hora (Vin á velliña das calzas vermellas)
|
