No, como ter,
nunca tiven un can,
i aquíl que tiven non foi meu,
o dono era meu pai.
Era un can de coellos
Era no val
de Celanova.
Entón era eu un neno; xa fará
trinta anos disto.

Lémbrome dos seus ollos verdemar,
da pel soave e do seu rabo
movéndose no ár.
Chamabámoslle Sil;
lémbrome dil, deitado nugallán
ó pé dun neno
cos ollos no miragre do animal.
Batíalle eu na testa, das orellas turráballe,
rubíame ó seu lombo..., i o Sil tiña un ollar
manso i adurmiñado.

Iba con nós ó monte e no toxal
ventaba a lebre cos fuciños,
i o rabo a abanear.
Xogaba eu cos bugallos,
redondos coma mundos polo chan,
i o Sil deixaba os coellos
e viña ó pé de mín e do meu pai.

Tiña unha vista adurmiñada,
misteriosa e sangal...
Eramos tres en Celanova:
eu, o Sil e meu pai
como un deus outo
levándome da man...
Meu pai morréu hai anos.

Eramos tres no val.

[Poesía galega completa.
Madrid: Akal, 1975]

Os mortos campesinos érguense antre piñeiros
i ás súas covas xeadas cheas de soedade
ofércelle a paisaxe pano de caridade
feito de millo i auga de toxos e vieiros.

Os mortos aldeás devalan por atallos,
antre os centeos verdes, xunto a ríos mansiños,
con fachicos de estrelas e noitébregos niños
de gaitas que inda tecen os seus finos meigallos.

Cando chegue o meu día i o derradeiro viaxe,
enterráime na dorna dun adriño aldeán,
poñéime nela espido sin sudario -no chan-
que xa teño ún pra mín feito só de paisaxe.

Cando o meu corpo morra xunto á frol das toxeiras
seréi un acio máis tripado en gran vendima
polas patas dos bois, os bois da miña Limia,
nun lagar oceánico de longas carballeiras...


[Poesía galega completa.
Madrid: Akal, 1975]