Baleiro esvara o tempo
na peneira das horas
como vaga luz amorosa
de veraos antigos e mapoulas.

Polas celosías somnolentas
xiran as lembranzas
en procesión de sombras vagarosas.

Grinaldas de soños cercaron
a túa frente de esquenzos
facendo cada vez máis íntima
a tornasolada paz do abatemento.

Ti xa non es de aquí
e nada aquí te ata,
infinda soidade a túa
cara a cara coa morte,
frente ao Enigma soa.

Na raíz máis fonda presentes
a imposible alborada
sabes do inútil da agarda.

Para o día e para ti, a noite avanza.

Os teus limpos ollos claros
paxaros mouros dos adeuses
vanos poboando
e pois morre a tarde en ti,
tamén ti coa tarde,
te irás marchando...

[En voz baixa.
Ferrol: S. C. Valle-Inclán, 1997]

Gracias quero dar
pola noite e a chuvia
que nos devolven a memoria da nai.
E pola muller
que dá forma á beleza.

Polo sexo
que une nunha soa carne
dúas soidades
e polo soño que nos permite
a viaxe á morte
e o regreso.

Polo vento
que nos fai estraños de nós mesmos
e pola pedra
que aspira a soñar a eternidade.

Gracias quero dar polos nenos
que non coñecen nin a culpa nin a morte.
E pola música,
leve espírito do vento.

Pola luz
que nos devolve o mar nos ollos da amada
e polo aire, vivificante e saudábel.

Pola beleza,
que nos enche e acovarda,
e polo mencer
que nos ofrece a ilusión
da primeira vez.

Gracias
pola xuventude e polos sentidos.
Polo loureiro e o trigo,
pola herba, máis tenaz que o tempo,
e pola arte,
que nos transcende e sobrevive.

Gracias quero dar
polos días que compartes comigo,
pola caricia e polo beixo.

Gracias polo mar, absoluto e poderoso.

Gracias polo silencio e polo verso.

[En voz baixa.
Ferrol: S. C. Valle-Inclán, 1997]

Se subo ata o teu berce
e me remonto polo anos
son neno contigo en celestes
mañás de balanzos e sinos,
préndome ao voo da túa saia
e esperto ao amor
nun mencer cheo de alas.

Mais, se envellecemos xuntos,
se desandamos o vieiro da vida
paso a paso,
mirarei nos teus ollos
o esvarar do tempo
norde como un barco.

Se envellecemos xuntos
e desfago a madeixa dos meus días
ao teu lado
fareime confidente
do teu camiño sen pegadas
do teu canto e do teu ánimo.

Compartirei o sal, o leito
e o abrazo,
saberei escuramente que o noso paso
polo mundo non é en balde.

Se envellecemos xuntos,
se te acompaño neste tránsito,
deixarei bolboretas lenes
nas túas pálpebras cansas,
escoitarei o repenicar da chuvia
nas xanelas da nenez,
sentirei a túa voz
esmorecerse en calma.

Bastarame para entendelo todo
o ollar confidente desa túa luz sen ansia.

[En voz baixa.
Ferrol: S. C. Valle-Inclán, 1997]