 |
|
ñ
|
  |
|
               
|
| |
 |
| |
[POETA]
|
|
Tarragona,
1945. Profesor de Lingua e Literatura Españolas no Instituto
"Castelao" de Vigo. A súa obra poética
foi traducida ó catalán, castelán e italiano.
Traduciu do catalán Crónicas de verdade oculta
de Pere Calders e a Xosé Luís Méndez Ferrín
ó catalán e ó español. Autor da
edición anotada de Cantares Gallegos, de Rosalía
de Castro (1991). Coautor do Diccionario da Língua Galega
dende unha orientación lusista. Como crítico literario
colabora en El Faro de Vigo. Entre outros, obtivo os seguintes
premios: Crítica Española 1987, Miguel González
Garcés de Poesía 1991, Crítica Galega 1996
e Crítica Española, 1996. O seu labor como traductor
é moito máis destacábel.
Entre os máis de vinte títulos de Xavier R. Baixeiras
poden citarse O deserto dos tártaros de D. Buzzati (1991),
Premio Ramón Cabanillas de Traducción 1992; Os
noivos de A. Manzoni (1996), finalista Premio Nacional de Traducción.
Obra poética: La ciudad sumergida (1971); Fentos no mar
(1981); Lembranza do areal (1985); Anos de viaxe (Poesía
1981-1987) (1987), que contén a súa obra poética
anterior acrecentada con Os celestes faiados; A gándara
da noite (1987); Visitantes (1991); Nadador (1995); Beira norte
(1997); Las aguas abandonadas (1999), antoloxía e edición
bilingüe. |
|
|
necesitas:
 |
 |
|
              
|
|
Rebolada,
Pombal, lugares que herdei para escarnio das augas: superpóñense,
ínzanse de uñas.
Avantan silandeiras,
non preguntan.
Nelas veñen os rostros dos que as encanaron e deixaron medrar,
dos que non poden axudarme. O sorriso da fuíña, a
onda de cada inmolación.
Salferidas
de cicatrices, augas xa exhaladas nun deserto aplacado.
Sumidas
no reflexo do que non podo abandonar.
[Inédito]
|
As
augas nacen no monte da Lagoa, escapan do eucalipto terra adentro,
escorregan.
Ao
pé da casa, rompen o chao, aínda nocturnas. Despois,
inveteradas, entran por unha conducción de cantería.
E, ao saíren á luz, tórnanse sobrantes.
Filtran
a voz que, por veces, se escoita na amañecida. Non de ave.
Entran
con gran presión polos canos de ferro. Non lembran pasadas
angueiras, bombeadas a mao por un home, de alcume o Santo.
Os
patos miraba para elas con desconfianza: rinchaban nas cociñas,
ferintes, eran altas.
[Inédito]
|
|
 |
|
Acumúlanse
nos alicerces, duradoiras, perpetuas. Flúen no labirinto
dun epílogo incerto.
En
ningún caso vingativas.
O
tempo non nos vinga, só repara e oculta.
Así,
na nosa historia, o corazón dos fuxidos foi un tubérculo
baldío, unha raíz aflicta. E os mortos só regresan
moi de cando en vez, nunca ocupan. E o verdugo, folgado, bebe nese
corgo.
[Inédito]
|
Vós crebastes
as augas, e tamén os froitos que non dá tirado o vento.
Vós, que viñestes cedo de máis, habedes de
aparecer cando todos partan.
Para
lembrarme que foi a primeiros de xullo que cavastes a foxa e cubristes
con terra do monte os atrancos que sacamos á luz.
Augas
perdidas pola casa, que sorbe un cano atopado por azar, que aínda
asobían nos cóbados entupidos polas avelaíñas
crebadas e deixadas á toa, florecendo de súpeto nunha
cal apagada.
Vos
crebastes as augas que me surtían e secastes as fontes onde
o gado acalmaba a súa sede fecunda, ¿pero quen sodes
no trebón que baixa do mar?
[Inédito]
|
|
|
|
As
augas, un día, han de morrer de inanición ao pé
dun muro de palabras.
E
vós, distendidos, apalpando tantas ocorrencias.
Sabedores
de ritos e de apócimas, sabedores de arroubos. Pero todo
por destilar.
Nada
quero. ¿Por qué, de novo, a querencia?
O
que albisca para alá do Pombal non sei que tempo é.
E, para alá, outro reino de meu, todo ermo.
Debo
arrastrar este leito sen voz, corrente xorda e baleira.
[Inédito]
|
|
