 |
|||||
|
|||||
|
[VIII
Fragmentos.
|
 Paso a paso marchando nos camiños da patria, levamos na memoria as alegres palabras que Reboiras dicía cando entre nós andaba. Polos campos labrados, polos peiraos e as fábricas, sementamos as verbas do noso camarada. Ouh aquela canción de vida e de esperanza, ouh aquelas sorrisas amigosas e cálidas, ouh aquelas mans duras no traballo forxadas, afeitas a colleren ferramentas e armas. Terras do Val de Lemos humildes e onduladas que o mirastes pasar ó noso camarada. Rúas pinas de Vigo, de Cangas, de Moaña, casas traballadoras que lle destes pousada, dicídeme se non queda a sombra cravada nos carballos, nas lousas, nas paredes das casas, se non queda a súa vida inmóbil na lembranza dos barcos, dos peiraos, das palleiras, das fábricas. Anchos campos da terra, común e doce patria, dicídeme que a morte do noso camarada é pedra de futuro, cimento de alborada, roxa estrela, martelo, fouce, bandeira, cántiga, dicídeme que o vento trae as súas palabras, que o seu corpo baril pervive nas montañas, que non morreu Reboiras, que está sempre na patria contido na conciencia do pobo que levanta formacións de combate, razóns de barricadas. Dicídeme, congostras, vales, chairas, montañas, que está con nós pra sempre cravado na lembranza o capitán do pobo, o altivo camarada. [Recolleita. |
