Certa luz abisal e un ar de sepelio de espellos esquecidos.

Non importa o frío do ceo na pel nin a lámpada azulada e metálica que contén o mar.

Despois da chuvia brilla o ollo escuro das árbores e a pedra prateada da tarde cae de súbito no silencio.

Entón unha estrela de frescura estala no sangue.

Acendeuse o inmenso escaparate da ausencia e os transeúntes foxen lentamente de si mesmos.

Porque é a hora dun breve labirinto nos ollos, o peso interior das casas que se leva no pensamento.

A liberdade ilumínase nun poro como a nudez regresada do vento, mais unha cor masculina de asombro morde calquer dozura última.

O pozo lentísimo que entra no corpo ten a lágrima fría dun norte de tellados negros e unha seiva que doe nas aldeas lonxanas: esa alma durísima contra o tempo.

Unha liña de claridade aínda no labio da distancia cando a soedade apaga a sede azul do crepúsculo.

Este é o intre da lentitude dun remuíño de dor nas esquinas onde unha lúa de cinza verte o seu alento.

Hai que sentir a fenda que sobe como un lóstrego de infinita paciencia polos muros da nosa memoria.

Velaquí a máquina das horas triturando o vacío. Un sabor na boca como unha alarma de acedas arxilas.

Cando no ar devala unha agonía de claridades mortas e medra nos ollos a flor estraña do abatemento.

O ruído do mar extínguese petrificado na lonxanía.

A cidade agora semella unha fotografía imprevista do misterio, ese oficio da sombra que fai tremer no ar o noso propio destino.

[As certezas do clima.
A Coruña, Espiral Maior, 2000]

Qué hai neste vento que fai tremer a luz
e quebra o corazón de vidro da distancia
nun golpe pronunciado con labio acre de sal
sobre as terras que soben arborecendo a mañá.
Sabemos que está o mar detrás das chairas verdes,
onde a pedra é límite
e o ceo inclina unha bágoa de frescura.

No camiño hai un pálpito que medra silencioso
no pozo que sentimos como unha flor de neve
aberta lentamente no corpo.

Sentir a lonxanía no sangue,
tocar o nó oculto do tempo,
beber da raíz que se ilumina nos ollos.

Outra vida sinalan os mapas da esperanza.
Xa deixamos atrás a última rúa impura,
ese infame comercio que conturba a cidade.
Agora o verso sabe que hai outra luz máis alta
e vibra no seu ser un eco do desexo.
Esta viaxe ao norte é un milagre esperado,
a fuxida perfecta cara o mar, un destino
que levamos escrito como un fulgor de inverno
na patria da nosa soedade.

[As certezas do clima.
A Coruña: Espiral Maior, 2000]