 |
|
ñ
|
  |
|
               
|
| |
 |
| |
[POETA]
|
|
Teis
(Vigo), 1935. Poeta, narrador, crítico de Arte e activo
columnista de temas culturais e sociais.Pertence á Xeración
das Festas Minervais. Formouse intelectualmente en Santiago
de Compostela, dende onde desenvolveu unha dilatada actividade
cultural e política. Procurador dos Tribunais. Numerario
da Real Academia Galega. Membro do Padroado Pedrón de
Ouro, cofundador, entre outras, da Asociación Cultural
O Galo, do Museo do Pobo Galego, da Asociación de Escritores
en Língua Galega e do PEN Clube de Galicia. Colaborou
nos xornais La Noche, El Correo Gallego, El Ideal Gallego e
La Voz de Galicia, na Gran EnciclopediaGallega,nas revistas
Grial, Dorna ou Luzes de Galiza... Premio Xunta de Galicia de
Creación Cultural 1988.
Obra poética de Salvador García-Bodaño:
Ao pé de cada hora (1967); Tempo de Compostela (1979),
Premio da Crítica Española; Compostela. Poemas
diacrónicos (1989); Obra poética (1993), engade
os poemarios As palabras e os días e Poemas de amor a
Xulia; Pegadas no alcatrán (1994). (Xornalística):
De onte a hoxe. Ensaios xornalísticos (1993). (Narrativa):
Os misterios de monsieur D,Allier (1993), Premio da Crítica
Española. |
|
|
necesitas:
 |
 |
|
              
|
|
Achegácheste
á miña soidade
tan incriblemente exacta
que foi como se de tanto soñarte
eu mesmo te creara.
Batía o amor nos pulsos do aire,
e nas polas do sangue
era a vida enteira
que tamén rebentaba,
que de novo florecía
como nunca florecera,
como nunca rebentara.
Era nos pulsos do meu sangue
onde o teu amor pulsaba.
Páramos
da soidade miña
a onde en amor chegaras
como se de tanto soñarte
eu mesmo te
creara.
[Obra
poética.A Coruña: Espiral Maior, 1993]
|
...e perdérmonos,
logo, nas estradas da noite,
da noite deserta onde foxe a escuridade,
a escuridade inzada de anuncios apagados,
apagados nas dondas paredes da choiva,
da choiva e das idénticas horas case líquidas,
líquidas case no aire que ven e te molla,
e te molla, morna aínda por debaixo do liño,
do liño branco, case branco, que cae, Xulia,
Xulia, cae mansamente,
mansamente por ti no maino romper da alborada...
[Obra poética.A Coruña: Espiral Maior,
1993]
|
|
 |
|
Escoita este
silencio, miña amada,
este ámbito de nós onde te sinto,
os corpos enlazados, labirinto
de amores no aire limpo da luzada.
Escoita esta
canción arrebatada
que pulsa no meu sangue o vello instinto,
silente paixón, lume que presinto
a arder no escuro val da túa ollada.
Deixa que fique
aquí nesta tenrura,
pois o amor é tamén doce estadía
tal que fire a partida de amargura.
Déixame
entón, así, nesta alegría
de terte xunto a min, lene dozura
mansa coma o clarear do novo día.
[Obra poética. A Coruña:
Espiral Maior, 1993]
|
Polas follas do aire ata min chega
a túa voz tal vez auga de mañás sonoras
río de iluminados cristais
a fluír maino nas horas remansadas
xa todo foi a penas un vagar perdido
un tempo interminable ata ti
luz de luzada amante ao cabo da noite máis amarga
inefable
amencida de amor onde o meu camiñar acaba
compre deixar aquí a roupa de tantas soidades
as sandalias e os panos de tantos adeuses
miña amada -total
e única-
un ardente pulsar de sexo e de tenrura traime a sentirte...
a flor do novo día está a se abrir nos teus ollos
mira aló do silencio
o oureol dos nosos soños
remontando o seu voo cara á eternidade.
[Obra
poética.A Coruña: Espiral Maior, 1993]
|
|
|
|
¿Serei
eu
estas pedras e estas sombras,
estes recantos
de antigas palabras
estas prazas onde aínda xoga a miña infancia,
os xardíns
dos teus ollos amantes
baixo as fontes do recordo?
¿Serei, acaso, este silencio,
este terrible silencio dos meus adentros
onde me esquezo cada a día?
¿Quizais este tempo ou vento
que vén incesante
contra as torres da vida?
¿Esta soidade a se agrandar
nos espacios da mente
ou este noso amor, miña amada,
esta entrega total
que leva a perdérmonos no universo?
[Obra poética. A Coruña:
Espiral Maior, 1993]
|
|
