Mírote cos ollos que foron meus
-os da mocidade-,
ora que xa vou vello de exilio, e a neno medro, e home

[axiónllome á porta da Casa;

con lucidez e resignación,
con vida e morte,
con amor,

e eres ti, e eres ti, e eres

ti,
recoñecida e salvada, á miña beira sempre,
soa,

soa diante do mar, áncora de ferro,
deitada pra vivir, albor de cuncha e oucas,
-¡oh, desamparada!-,

e eres ti,

voz que aínda chama polo neno meu aló, aló no

[suarego de pedra, no esteiro da consolación,

e eres ti,

corpo que aínda chama polo home que contigo

[chegou a esta terra, a esta Casa de laranxos,

[ó leito unxido de acios,

e eres ti,

man que aínda guía a quen xa triste de horas e

[vellez, de exilio e vida, de cunca e auga,

agora, agora,
xunta ó mar de cinza e xabre contigo está,
contigo
está,

contigo -¡oh desamparada!- olla o solpor, a luz dos

[laranxos caídos, as ondas, sempre as ondas,

e volve, volve prá Casa derrubada,
axiónllase no forno queimado,
déitase no leito cando a noite non é máis que Noite,

[mármore de gaivotas contra a fiestra da desolación,

e entón recoñece,
e entón

recoñece todo o que foi canto, salmo, zanfoña de exilio

Terra maldita da que con cadeas de procesión, e voces de

[ferro, e coitelos, e gadañas de lume desterráronme

[hai xa toda unha vida,

horas e horas,
anos de xenuflexión, de perdón, de corazón, de prego,
de camiños, e camiños, e camiños,
de ollar, coma agora, no solpor do viño, diante do mar,
as mans súas da vellez cruzadas sobre do peito,
malditos,

malditos,

malditos...

Mírote cos ollos que foron meus,
compañeira miña,
-¡oh, desamparada!-,
ora que paso a paso me levas, ora que paso a paso me guías
e queda o mar atrás,
e é a Noite,

e acenden as estrelas o teu corpo de xuventude,

e vas comigo,

e o mar dende atrás vaza e limpa os teus pés,

devala o mar dende atrás antre as mans de nácare, miña louvada,
e chegamos,
e chegamos algún día,
e abres a porta da Casa, pos o mantel das viandas, a cunca,

[a lámpada da maxestade,

e eisí solos,
e eisí solos
a mirada regrésame do vivir.

E estou vivo.
(1975/...1982)

[Mesteres. Vigo: Xerais, 1999]